Içimde bir deniz...

Tam dokuz ay önceydi...

Ben hala tek bedende iki porsiyondum, çoktum. Içi dolu fıçıcıktım. Mutlu, umutlu ve herşeyden öte mantıklıydım. :) Herşeye ben karar verebiliyordum üstelik. Iyi olacak diyordum oluyorduda. Suan yavaş yavaş dağılan bu bulutlar, ne zaman gelip çöktü üstümüze tam olarak çözemedim hala. Ben mi sebep oldum diye sordum hep ve sordukça sebebe boğuldum. "Annelik kendini herşeyden sorumlu hissetmekmiş" doğru, hemde yüzde bi milyon. Sorumlu oldum, ama bu SORUNLU hale gelmeme sebep oldu anlayamadım. Ben bir sebep aradıkça soruna boğuldum ve çıkamadım. Ustüste gelen ne varsa geldi girdi kapımdan, açık bıraktım çünkü.

Ve yumurta da tavuktan çıktı, tavukta yumurtadan.

Oysa dokuz ay önce içimde bir deniz vardı benim. Derindim. Düşündüm. Konuştum. Anladım onu hep ve alıştım. Hepberaber ve hep beraberdik.

Simdi o içimdeki deniz, beni içine aldı.Her anım her saniyem onunla. Bedenin yetmediği yerde aklımla, ruhumla. Dünyaya yeniden gelsem yine anne olarak gelmek isterim, hemde koşa koşa ama yine Denizin annesi olacaksam tabi.

Içimdeki denize sesleniyorum; minicik bir cücüksün şimdi. Varolduğunu öğrendiğim an kalbime düşen aşkın katlanıyor hergün haberin olsun. Bu satırları tekrar tekrar okurken, elindeki bastonu bırakıp, gömleğinin cebinden yakın gözlüğünü çıkarmak zorunda kalacak kadar uzun ve mutlu ömrün olsun...

                                                                Annen